07.02.2010 Aref Damee - Mijn verhaal
Mijn verhaal
Het is midden op de dag en de zon schijnt in de kleine straten van Kaboel. De geur van de klei is verdwenen, de herfst is voorbij. De winter met al zijn grillen heeft zich aangemeld; een tijd waarin er ruimte ontstaat om dingen te overzien, te evalueren en te overdenken. Zo versleet ik dit jaargetijde en rolde ongemerkt de lente in. Ik pakte mijn vlieger en klom het dak op, liet mijn vlieger op en raakte versmolten met de blauwe lucht. De wind was straf en mijn vliegertje dartelde als een hinde in de lucht. Ik probeerde hem zo veel mogelijk recht boven mijn hoofd te houden, dat geeft een prachtig gevoel van opwinding. De dag vloog ongemerkt voorbij en verschoof naar de avond. De honden blaften en alles wees erop dat de avond en de nacht hun normale ritme zouden hebben om in de ochtend te worden gewekt door de handelaren die luidkeels hun verse prei en aardappelen aanprijzen terwijl ze met hun ezels door de kleine straten van Kaboel lopen. Zij bedienen ook de mensen in de bergen waarvoor de ezels erg geschikt zijn.
De avond die begon als een van de vele werd er een om nooit meer te vergeten. Een enorme explosie. Mijn bord viel om van schrik. Wij waren net aan het avondeten begonnen. Mijn familie kon die nacht moeilijk de slaap vatten. De onrust was in het lichaam was getrokken evenals de ingeslopen onzekerheid over onze toekomst. Mijn vader en ik waren nog de straat opgegaan en hadden al gauw opgemerkt dat die was overgenomen door Russische soldaten, goed en zwaar bewapend.
Mijn vader raakte tijdens zijn dienst gewond door een kogel in zijn buik, het grote bloedverlies heeft hij niet overleefd. Zelf ging ik nog naar school en ik zag dat mijn moeder met de dag radelozer werd. Zij kon de eindjes niet meer aan elkaar knopen en er kwam familieberaad. De raketten sloegen steeds dichter bij ons huis in en veel burgers raakten gewond. Ons huis werd geraakt door een raket en veranderde in puin. Buiten vormden zich steeds langere rijen van jonge mannen en vrouwen voor brood. Er werd om gevochten.
De hopeloosheid en de onveiligheid maakten de vraag naar oplossingen dringend. Ik, als oudste zoon, was door de heersende cultuur de eerst aangewezene om voor de ontstane situatie een oplossing aan te dragen. Om mij heen nam ik waar dat er inmiddels verschillende families naar het buitenland vertrokken. Hoe organiseer je dat, wat is daarvoor nodig. Kan dat zomaar? Dat waren enkele van de vele vragen die beantwoord moesten worden. Zelf was ik nog maar net 18 en ik had hier geen enkele ervaring mee. Ik was actief met het maken van affiches tegen het geweld, plakte ze aan in de straten en rolde zo ongemerkt het verzet in.
Met de dood van mijn vader, die ik nog steeds voor me zie, en de vele bezoeken van mijn moeder aan zijn graf wist ik geen raad. Ik hoopte dat het door de tijd zou gaan slijten. Ik vertrok naar Rusland om aan Kunstacademie te studeren. Mijn creaties kunnen nog steeds niet los worden gezien van mijn trieste ervaringen in mijn jonge jaren.
Na mijn studie keerde ik terug en bezocht op de fiets af en toe mijn vaders graf. Tijdens een dergelijke tocht werd ik plotseling beschoten door Russische soldaten vanachter een heuvel. Ik had het geluk dat ik kon wegkomen terwijl de kogels langs mijn oren vlogen en achter mijn rug de grond ingingen. Het drong steeds dieper door dat het in Afghanistan voor mij onveiliger werd en er naar wegen moest worden gezocht om weg te gaan. Gedachten en het handelen daarnaar lopen zoals gewoonlijk niet altijd parallel.
Toen wij op een nacht opnieuw waren geraakt door een raket, en van geluk mogen spreken dat er bij ons in het gezin geen gewonden waren gevallen, zijn wij het land uit gevlucht. Het toeval heeft ons naar Nederland gebracht en achteraf bezien, met al zijn hindernissen, is het hier een goede keus. Mijn familie kon hier een nieuw thuis vinden en een nieuwe toekomst opbouwen.
Aref Damee
Select your language
(C) 2008 - Alle rechten voorbehouden